90’larda listeleri alt üst eden “Ah Canım Ahmet” lakaplı Ahmet Akkaya artık ne yapıyor? Akkaya çıkış öyküsünü, Özkan Uğur’un hayatındaki ehemmiyetini NTVRadyo’daki Albüm programında Zeynepgül Alpe’e anlattı.
– 94’ün son baharında “Ah canım, vah canım, üzme tatlı canını” diye eğlenerek müzik söyleyen bir sanatçı olarak girdiniz piyasaya. Epeyce farklı bir biçimle… Bir anda müzik patladı, herkesin lisanına dolandı. Sonra peşinden klipler, albümler geldi ve Ah Canım Ahmet Türkiye’nin 90’lar müziği albümünde çok değerli bir karede yerini aldı. Sizin için müzik seyahati aslında hiç bitmedi. Hala çalışmalarınıza devam ediyorsunuz. Ancak bizim 90’lardan uzaklaştığımız yıllarda siz neler yaptınız?
Özellikle 2000’lerden sonraki süreçte, müziğimi, sesimi dinlemekten keyif alan dinleyicilerimizle buluşuyorum. Hoş anlar biriktiriyoruz. Müzikli hayatıma devam ediyorum. Lakin nasıl devam ediyorum? Bir yandan aranjörlük, film-reklam müzikleri yapıyorum, öteki yandan ekstra event dediğimiz müzik projelerim var; onlarla sahne performansları yapıyorum. Vakit zaman da Seçkin 90’lar konserleri yapıyorum Çelik, Yonca Evcimik, Mansur Ark üzere isimlerle. Daha az ve öz işlerde onlarla birlikte oluyorum. Hayat bu türlü hoş keyifli geçiyor benim için.
“ÖZKAN UĞUR HAYATIMDA ÇOK KIYMETLİ BİR YERE SAHİPTİ”
– Artık, o birinci güne gitmek istiyorum. 94’ün Eylül ayı albümünüz çıktı. Birinci klibiniz yayınlandı, ki klip o vakit çok çok değerli bir şeydi. Sonra herkes sizeitanımaya başladı. Nasıldı, nasıl yansılar alıyordunuz?
Yapımcım, prodüktörüm Özkan Uğur’du. Hayatımda çok çok değerli bir yere sahipti. Beni ve müziğimi fark edip imal şirketi Turkuvaz Üretim’i kurarak birinci albüm çalışmamı çıkarmıştık ve başarılı oldu. Maddi, manevi… Dolayısyla oradan çok güçlü bir başlangıç yaptık. Doğrusu biz de beklemiyorduk. Fakat biz şunu bekliyorduk: Yeterli bir şey yaptık. Yüksek bir müzik kalitesi, görsel kompozisyona çok ehemmiyet verdik.
Özkan Uğur’a o periyot dizayncı aratmıştım İstanbul’da. Özkan Uğur’la direktör arayışı başlattığımızda üç değerli direktör, sinema direktörü, klibimi çekmek için adaydı. Görüşmeler yaptık, ancak o görüşmelerde ben çok yükselemedim. İçime sinmedi. 26 yaşında genç birisi olarak ben Özkan’a dedim ki arayışımızı devam ettirebilir miyiz? O da “O vakit sen bir Berlin’den falan bak bakalım” dedi. Zira müziğim çok üniversal, çok lirik, doğu ve batı motiflerini çok güzel işleyip bir ortaya getirmiş, daha evvel gibisi olmayan, hayalini kurduğum bir Türkçe kelam ve müzikten bahsediyoruz. Münasebetiyle görsel kompozisyonun da o farkı yakalaması gerekiyordu. Ben otelime gelmiştim ve akşam geç saatlerdi. Televizyonu açtım ve bir anda o kişiydi işte. Nazan Öncel’in “Geceler Kara Tren” müziğine handy-cam kamerayla bir klip çekmiş, yapım sıfır. Ben çabucak yapıştım ekrana, “Adamımım bu” dedim. “Bu adam resme hizmet ediyor” dedim. Yüksek sanat anlayışı var. “Bu adamı bulmalıyız” dedim ve Özkan’ı aradım. Dedim ki “Adamımız Mete Özgencil. Onunla çalışmak çok istiyorum.” “Tamam, ben ararım” dedi. 15 gün sonra Özkan bulmuş. Mete’yle biraraya geldik. İmaj direktörümüz de çok bedelli Uğur İçbak’tı ve “Ah Canım, Vah Canım” klibini çektik.
– Evet, klip yayınlandı ve inanılmaz bir çıkış oldu sizin için. Birinci yansılar nasıldı, ne diyorlardı size?
İkiye ayrılıyordu yansılar. Ya çok seviyorlardı ya da başı karışanlar, “Acaba ne demek istiyordu?”, “O klipteki balık ne?”, “Pozitif fikirler kazanır ne demek?” diyorlardı. Aslında çok ezber bozan bir albümdü. Tahminen de Türk müzik tarihinde şahsî gelişimi şarklı kelamlarına aktararak, buna yüksek manalar yükleyerek tabir eden seçkin isimlerden biriyimdir. Hasebiyle bu tuhaf geldi. Sonra tuhaf gelen şeylerden biri, deri kıyafetler içinde genç bir adam, melez, aksesuarlar, şapkalar, küpeler, bastonlar, bu da aslında alıştıkları pak aile çocuğu imajından beni bir anda farklı bir yere koydu. Orada başı karışan kesim biraz vakte gereksinim duydu. Onlar vakit içerisinde dinleyerek ve anlayarak, beni daha çok sevdiler. Hatta oradan çok seven bir hayran kümesi dahil oldu mesleğime. İnsan kazanan her şey kazanır sayılır ya. Bende son derece müspet ve güzel gelişti hakikaten bu durum.
“YAŞAMAK, MEMNUN OLMAK BİR SANAT”
-Şarkılarınızda verdiğiniz bildirilerde da, röportajlarınızda yaptığınız açıklamalarda da “pozitif olmanın, hayata olumlu bakmanın, hatta olumlamalar yapmanın” ehemmiyetine vurgu yapıyorsunuz. Hakikaten bu müspet bakış açısı hayatınızı müspet etkiledi mi?
Etkiledi. Zira biz yaradılıştan, Allah’ın bizi yarattığı yaradılıştan saf enerjiyiz. Sevgi gücü ve başka olumlu tüm hoş güçleri taşıyoruz. Lakin insanoğlunun hayatı ve dünyayı yaşanmaz hale getirmesi sonucu bu güç bozuluyor ve beşerler berbatlıklar, hayal kırıklıkları yaşıyor bu süreçte. O güçten çıkıyorlar ve bu makus güce giriyorlar. Bu döngü içerisinde ömürlerini devam ettirmeye çalışıyorlar. Herkesin bu mevzudaki dinamikleri, nedenleri, sebepleri farklı. Ancak sonuç birebir.
Bu halde bir hayat yaşamanın çok acılı, sancılı ve sonucunda yaşanmaya değmez bir hayat olduğundan çok emindim ve olumlamak, Allah’ın bize verdiği o müspet güzel enerjiyi hoşluğu, olumlu olguları, her şeyi hayatımıza dahil edip yaşamak, bize yaşanır, keyifli bir hayat yaratıyor. Yaşamak, memnun olmak bir sanat. Hasebiyle benim tüm müzik sözlerimdeki ana yapı bunun üzerine konseyi. Bunun için de muhtaçlığımız olan bir şey vardı. Yüksek farkındalık şuuru. Ben kendi şuur düzeyimi naçizane müziğimle aktarmaya çalıştım. Benim öyküm, bir muvaffakiyet öyküsü. Zira kendine benzemeyen, kendine benzemeyeni dışlayan bir toplumu, büyük ölçüde tabanca, yani yüzbinlerce albüm satarak, insanların binlerce, onbinlercesi konserlerime gelerek buna dahil oldular. Bunu başarmış olmaktan büyük haz duyuyorum. Natürel bunu, yüksek standartlarda devam ettirmek, o çok başka bir mevzu.
“90’LARDA MÜZİKLERİMİZLE ÜLKENİN ÖMÜR GÜCÜNÜ YÜKSELTTİK”
– O vakit bir albüm yapma zaruriliği vardı yanılmıyorsam. Ancak şu an bir tek müzikle çıkış yapılabiliyor. Bir de müzikte kullanılan teknolojileri de bu işin içine katarsak o vakitle bu vakti kıyaslayın desek ne dersiniz?
Bütün olarak baktığımızda, zorlukları ve kolaylıkları vardı o periyodun. 2000’li yıllardan sonraki süreçte müzik bölümünde ve hayatımızda çok değişimler gerçekleşti. Bu değişimler sonucunda da bugün dijital dünyanın içinde irtibat ne kadar süratliyse kendi içinde zorlukları da var. Kolaylıklar ne kadar fazlaysa, zorluklar o kadar çok. 90’larda yeterli müzik yazmak, uygun kompozisyon yapmak, düzgün yorumlamak, enstrümanistlerin enstrümanlarını düzgün çalmaları, yüksek performanslı kayıtlar yapmak gerekiyordu. Zira 90’larda analog kayıt vardı. Analog kayıtlar kanal kanal kayıt ediliyor ve müzik söyleyen insanların, müzisyenlerin ikinci bir defa okuma bahtı yoktu. Yani bant çalıştığında siz şarkıyı söylediğinizde ya da müzisyen gitarını çalıyorsa, bütün tuşelerini pak, tıpkı volümde, hissini koruyarak çaldı ya da söyledi. Bu da çok yüksek bir dikkat, yetenek demekti.
Analog çağda müzisyenlerin her şeyleriyle çok güzel olmaları gerekiyordu. Öyleydik de. Orada çok güzel müzikler üretildi. Aranjeler, çok uygun müzik kelamı muharrirleri ortaya çıktı. Şehrazat, merhum Aysel Gürel muazzam hoş öyküler yazdılar. Doğal bu isimlerin daha öncesi de var. Ülkemizde müzik tarihinde en beğendiğim kelam muharrirlerinden biri Fikret Şeneş hanımdır, muazzam bir kıymettir Türkçe kelamlı müzikte. Ajda Pekkan’ın müziklerini, Ajda Pekkan’ı yaratan bayandır, diye düşünüyorum ben. Şayet o kelamları yazamasaydı tahminen Ajda Pekkan’dan hiç haberimiz olmayacaktı.
Türkçeyi bu kadar çağdaş ele alan, yazan 90’larda da değerli isimler vardı. Bunlardan biri Zeynep Talu’dur. Bu arkadaşlarımız ve ben de dahil kullandığımız lisanda kendimize ilişkin bir dünyamız var. Zira kendi içimizde bir dünyamız var. Bu olmasa zati yeni bir şey çıkmaz. Tüm bu insanların kullandıkları lisan müzik kelamlarına yansıdı ve muazzam düzgündü ve çok güçlü bir çekim gücü yarattı. Ben yurt dışından gelen bir insandım, bizim genç gücümüzle beslendi ülkemizin müziği ve ülkemiz. Hasebiyle bayağı yüksek bir güçle çıktık, hayat gücünü bayağı yükselttik.
NTVRadyo’nun yeni programı Albüm’de Zeynepgül Alp, 90’lı yılların yıldızlarını ağırlıyor “BUGÜN ARANJÖRLERİN ÇOK ÂLÂ VOKAL MODÜLLER YAZDIĞINI DÜŞÜNMÜYORUM”
2000’li yıllara geldiğimizde müzik teknolojileri değişti. Software ve dijital geçiş müzisyenlerin kalitesinin, müzikal yeteneklerinin çok ön planda olmadığının, daha çok yüksek programlama yeteneği olan, arkadaşların, DJ’lerin ortaya çıktığı vakitlerdi. Bir bir süreçti başlayan ve ondan sonra devamı geldi. Bugün hala aranjörlerin bu türlü birkaç oktavlık, şahane müzikal zenginlikte çok güzel vokal kesimler yazdığını düşünmüyorum. Bu türlü bir potansiyele sahip olmadıkları da yaptıkları çalışmalardan çok net bir halde anlaşılıyor. Bir oktavda bitiyor müzik.
90’larda müziklerin uzun introları olurdu. “Hasret” mesela, 1 dakika introsu var. Artık artık bu türlü bir lüksü yok aranjörlerin. Neden? Zira “radiofriendly” dedikleri kıssada radyolar artık hiç intro istemiyorlar. Müzik girsin, nakarat ve bitsin. 90’larda birtakım müzikler o introdaki flüt soloyla meşhur oldular. Bu türlü çok fazla müzik var. Lakin bu türlü müziklerin maalesef bugün bahtı yok. En fazla 10-15 saniye melodi çalsın ve sonra müzik girsin. E, bu aranjörlerin, prodüktörlerin iki ayağını bir pabuca sokmak demek. Bugünün müzik bölümünün bir ezası mesela. Yalnızca Türkiye’de değil, dünyada da. 90’larda biz daha özgürdük, daha fazla vaktimiz vardı. Bir kasete 5’er dakikadan 10 müzik koyuyorduk. Çok daha özgür, çok daha müzikal, çok daha özgün anlatımla kıssaların anlatıldığı müzikler ve müzikler ortaya çıktı. Onun için son 10 yıldır 90’lar deniliyor ve hiç bitmiyor. Hi
çbir periyotta bu kadar talep gören bir müzik çeşidi olmadı. Bu benim şahsî görüşümden bağımsız, kendini gösteriyor. Demek ki uygun şeyler yapılmış. Bugün hala o düzgün müzikleri beşerler dinliyor. Bilhassa de yeni nesil. Hayatın manipule edildiği bir dünyada yaşıyoruz, kendi içinde saf, pak bir şey buluyor olması acayip hoş. Zira 90’lar müzikleri çok da samimiydi, içtendi. Makûs müzikler o vakit da yapıldı, onlar da kendi içinde elendi zati.
“MÜZİĞİMİ TEKRAR YAPIYORUM”
– Bugünkü müzikal olgunluğunuzla ve ruhsal yolculuğunuzdaki olgunluğunuzla o günkü Ahmet’e baktığınızda onu diğer türlü yönlendirmek ister miydiniz? Yoksa “Yoluna devam et, bu çizgiden şaşma” der miydiniz?
90’lardaki ben 26 yaşında genç bir adamdım. Hayalleri vardı ve bunu gerçekleştirdi. Türkçe kelamlı müziği ülkesine gelere, insanlarıyla paylaştı ve bir muvaffakiyet kıssası çıktı ortaya. Bu da Özkan Uğur’un sayesinde. Sonraki süreçte bu genç adam, bu idealist adam müziğini üretti, paylaştı. Bugüne geldiğimizde şükürler olsun sıhhatim yerinde, güzel görünüyorum.
Sesim hala düzgün. Bunun için çok şanslıyım, bu yaşa gelip sesini koruyamayan çok fazla meslektaşım da var. Artık merak ediyorlardır, kaç yaşında diye. 66 doğumluyum, 60’lara merviden dayamış bir beşerim. Bugünkü Ahmet 26 yaşındaki Ahmet değil. Bu dünya 26 yaşındaki Ahmet’in yaşadığı dünya da değil. Bugünkü gerçeklerimle yaşıyorum. Düzgün olan şu, hala müziğimi yapıyorum. İstek eden ve merak eden “Ah Canım Ahmet” yazdığında her yerden dinleyebilir.
– Sizden günümüze birçok unutulmaz müzik kaldı. Lakin sizin 90’lardan unutamadığınız hangi müzik kaldı aklınızda?
Levent Yüksel’den “Bu Aşkın Katili Sensin” diyorum.
Albüm’ün “Ah Canım Ahmet” kısmını kaçıranlar için podcast kayıtlarını dinleyebilirsiniz.
AH CANIM ADMET KISMI PODCAST’İ (TIKLA-DİNLE)
