Zayende Irmağı üzerindeki tarihi köprülerden biri olan Hacu Köprüsü, Safevi Hükümdarı 2. Şah Abbas periyodunda Timurlular periyodundan kalan bir köprünün temelleri üstüne imar edilmiş. Yapıldığı devirde dünyanın en hoş köprüleri ortasında yer alan, 23 kemer üstüne kurulan 133 metre uzunluğundaki köprünün genişliği ise 12 metre.
Kemer ayaklarında kullanılan 2 metreden uzun taşlar, köprüyü sağlam bir temele oturturken ayakların üstüne yapılan kubbe şekli kemer ise estetik bir bütünlük oluşturuyor. Köprü altında bir uçtan öbür uca bakarken kemerlerin hilal formundaki imajı ise adeta bir sonsuzluk hissi yaratıyor.
Köprü yalnızca geçişler için değil tıpkı vakitte bent misyonu yapacak biçimde imar edilmiş. Alt kısımdaki kapaklar kapatıldığında köprünün çabucak ardındaki bölge su ile doluyor. Açık kaynaklarda, eski periyotlarda düzeyi yükselen bu suyla etraftaki bağ ve bahçelerin sulandığı belirtiliyor.
Hacu Köprüsü’nü, çabucak yakınındaki başka tarihi köprülerden ayıran en bariz özellik ise ortasında dışa çıkıntılı köşk gibisi yapı bulunması. Köprünün her iki tarafında da bulunan ve her biri 180 derece görüş açısı oluşturan bu alanlar birinci günlerindeki üzere duruyor. İran şahlarının oturup görüntüyü izlediği bu alanın içinde o devirden kalan taş bir koltuk kalıntısı da bulunuyor.
ŞAİRLERE İLHAM KAYNAĞI OLMUŞ
Gün doğumu ve gün batımının eşsiz imgesinin izlenebildiği köprünün İsfahan şairlerine ilham kaynağı olduğu bilgisi her turist rehberi tarafından ziyaretçilere aktarılıyor. Rehberler, şairlerin şiirlerinden modüller da okuyarak bu bilgiyi teyit ediyor. Ünlü şair Saib Tebrizi’nin köprünün yanındaki kutlama günlerinden birini anlatan uzun şiiri ise devrin toplumsal ömrü hakkında ipuçları sunuyor.
Gürül gürül akan Zayende Nehri’den geçişi kolaylaştırmak için 1650 yılında imar edilen Hacu Köprüsü şimdilerde bir mesire alanını anımsatıyor. Irmak etrafındaki park, yürüyüş ve bisiklet yolları ziyaretçilerin dinlenme, çay içme ve piknik yapma alanı vazifesini görüyor.
Akşamın yaklaşmasıyla etrafı kalabalıklaşan köprünün yakınında oturabilmek için yer bulmak ise neredeyse imkansız oluyor. Uygun yere stantlarını serip piknik yapan aile ya da dost kümeleri, daima çay servisi yapan çaycılar, müzik yapan gençler ortamı renklendiriyor. Irmak kenarında yer bulamayanlar ise kemerlerin ortasında buldukları yerlere oturuyor. Gün batımının olağanüstü imajının çabucak akabinde açılan köprü aydınlatmaları ise tarihi yapıya farklı bir hoşluk katıyor.
Gündüz köprüden etraf izlenirken etrafta oturanlar karanlığın çökmesiyle artık köprünün hoşluğunu izlemeye başlıyor. Son yıllarda yaşanan kuraklık, yapılan barajlar ve ırmağın suyunun bir kısmının içme suyu olarak öteki eyaletlere taşınması üzere nedenlerle Zayende Nehri’nin eski canlılığı kalmamış durumda.
Yılda iki kere kapakları açılan barajlardan akan su ise çoğunlukla sulamada kullanıldığı için ırmak kısa müddetliğine de olsa bir dere misali akıyor. Uzun müddet sudan yoksun kalması nedeniyle köprü kemerlerinde problemler baş göstermiş. Yer yer çatlamaların görüldüğü köprü için gerekli tedbirlerin alınmaması uzun vadede köprünün geleceğini tehlikeye atacağa benziyor.
Özellikle yaz aylarında, ırmağın geniş yatağı kuru bir çölü andırıyor.
Barajların açılması ile ırmağın suya kavuştuğu periyotlar, İsfahanlılar için bayram üzere oluyor. Bu devirde ziyaretçi sayısında önemli artış gözlemlenirken köprü üstünde canlı müzik yapan gençlerin coşkusu da bir o kadar artıyor.
