Sözlükte “arındırmak, aklamak, paka çıkarmak, yükümlülükten kurtarmak” üzere manalara gelen ibra, tıpkı kökten türeyen ve gerek ibrâ sürecinin gerekse diğer sebeplerin sonucunda gerçekleşen suçsuzluk, borçsuzluk ve yükümlülükten kurtulma durumunu söz eden berâet kavramıyla yakından bağlantılı olduğu üzere, karı ve kocanın evlilik haklarından karşılıklı olarak vazgeçmeleri manasındaki mübaree yahut yeniden bir fıkıh terimi olan istibrâ kavramlarıyla da mana benzerliğine sahiptir. Ortalarında sebep-sonuç ilgisi bulunmakla birlikte ibrâ ile berâetin birbirinin yerine kullanıldığı da olur.
Fıkıh terimi olarak ibra, bir kimsenin diğerinin zimmetinde yahut nezdinde olan hakkından karşılıksız olarak vazgeçmesini söz eden hukuksal sürecin ismidir. Hakkın, sahibi tarafından düşürülmesini ve dava konusu olmaktan çıkarılmasını tabir etmesi itibariyle ibrâ borç münasebetini sona erdiren bir süreçtir. Bu süreçte ibrâ eden kimseye mübri’, ibrâ edilen kimseye mübre’ ve ibrânın konusu olan hak yahut borca mübreün minh denilir.
